Πώς νιώθει κανείς ρουφώντας το μυαλό ενός ανθρώπινου εγκεφάλου; 

Γίνεται όντως εξυπνότερος; 

Και τα θύματα ενός ταριχευτή πόσο καιρό διατηρούνται; 

Κι έπειτα… 

Η Αφροδίτη περιπλανιέται ανάμεσά μας… ή… μήπως μόνο στα όνειρα του Άδωνη χορεύει; 

Ένα ομοίωμα φαλλού πάντως πάντα κερδίζει τις εντυπώσεις σε τέτοιες κοινωνίες, όπως και όλοι οι κήνσορες της διπλανής μας πόρτας· τόσο που εν τέλει όλοι μετατρεπόμαστε αργά σ’ έναν άλλο δολοφόνο, 

όχι με τσεκούρι, 

μα με… 

καλαμάκι! 

Ο Κωνσταντίνος Ν. Μακρής δίνει το δικό του στίγμα σε αυτήν την πρώτη του συλλογή διηγημάτων. Ύφος στιβαρό, άλλοτε λόγιο, άλλοτε καθημερινό, που όμως πολλές φορές αγγίζει τα όρια του σαρκασμού και του χλευασμού της σύγχρονης κοινωνίας. Δυνατές περιγραφές και χαρακτήρες βγαλμένοι απ’ τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο συγγραφέας στα δεκαέξι αυτά διηγήματά του παρουσιάζει μια κοινωνία που νοσεί, ανθρώπους «χαλασμένους», κλεισμένους στον δικό τους εγωιστικό κόσμο, που πασκίζουν να ξεχωρίσουν και να συμβαδίσουν με την εποχή τους. Πρότυπα εποχής, πρότυπα θρησκειών, πρότυπα τεχνολογιών, πρότυπα ακόμα και βρώσης παρεισφρέουν στις σελίδες του, με τον αναγνώστη να γίνεται κοινωνός του ιδιαίτερου κόσμου του συγγραφέα· ενός κόσμου που τελικά δεν βρίσκεται τόσο μακριά από μας τους ίδιους…