Ένα ποίημα, ένα “Γράμμα στη Μητέρα” από τον Ε. Μύρων, ένας φόρος τιμής στον Κώστα Μόντη. Με την αγωνία και την ευαισθησία του ποιητή, έτσι όπως εκείνος μόνο ξέρει να παρατηρεί, να διαβλέπει, να αφυπνίζει τις συνειδήσεις μας. Ο Ε. Μύρων παίρνει, με τον ανάλογο σεβασμό, τη σκυτάλη από τον Κώστα Μόντη και γνωρίζοντας τη βαρύτητα της παράδοσης, φέρνει το κορυφαίο ποίημα του αγαπημένου Κύπριου ποιητή στο σήμερα. Σκοπός, άλλωστε, της καλής ποίησης είναι να ανανεώνει τα παραδομένα ποιητικά σχήματα κι όχι να μιμείται – μίμηση από την οποία δυστυχώς πάσχει η λογοτεχνία μας. Κι επειδή οι στίχοι μιλούν πάντα καθαρότερα, ιδού ένα μικρό δείγμα:

(…Ἀβάστακτες ἀνέσεις στρατοπέδευσαν

ἔγιναν τὰ βήματά μας ἐλιγμοὶ σὲ ναρκοπέδιο,

ἀλλὰ εἶν’ ἀσφαλὲς πλέον, μάνα, ὥς τὸ φράχτη –

ἀρκεῖ νὰ μὴν ονειρεύεσαι, καὶ δὲν ἔχεις κίνδυνο…)

Για τον Κώστα Μόντη η ποίηση ήταν τρόπος ζωής. Είναι βέβαιο πως, ως γνήσιος δάσκαλος και άνθρωπος ξένος προς ματαιοδοξίες κι άλλα φορτία του εγωισμού, θα χαιρόταν υπέρμετρα και θα τον συγκινούσε να διαβάσει μια νέα εκδοχή του δικού του ποιήματος.

Στηριζόμενος στο σύμβολο της Μητέρας, που ξεκινά από τη φυσική μας μητέρα και φτάνει ως την πατρίδα του καθενός μας (ή ό,τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα μας..), ο Μύρωνας μάς οδηγεί στο κέντρο του σημερινού τοπίου με τους γεμάτους νοήματα (κρυμμένα και φανερά) στίχους του.

(…Κάνουν ἔργα λένε γιὰ νὰ κάνουν

γρηγορότερο τὸ βιαστικό.

Μαθαίνουμε τόσα πολλά,

μαθαίνουμε πὼς νὰ ξεχνᾶμε πολλά,

μαθαίνουμε νὰ σκοτώνουμε τὸν χρόνο μας.

Τώρα ἡ διασκέδαση μᾶς διασκεδάζει.

Εἴμαστε στὸν αὐτόματο, μάνα…)

Ο πρώτος άνθρωπος που όλοι μας εμπιστευόμαστε άγχη, φόβους, προβληματισμούς και όνειρα, είτε είμαστε παιδιά είτε ενήλικοι, είναι πάντα η μητέρα μας…