Λέξεις που τραγουδούν. Μνήμες που ανθίζουν.

Η γλώσσα μας δεν είναι μόνο ήχοι και γραμματική. είναι μνήμες, ιστορίες, βλέμματα και φωνές. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, η Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου καταγράφει θραύσματα ζωής που ζωντανεύουν μέσα από τις μνήμες των παιδικών της χρόνων και τις λέξεις της γιαγιάς της — λέξεις που δεν κατοικούν σε λεξικά αλλά σε αυλές, σε κουζίνες, σε λουλουδάτα μαξιλάρια και σε απογεύματα με ζίζιρους και γλυκά του κουταλιού, ξαναδίνοντας ζωή σε ήχους, μορφές και αξίες μιας κοινωνίας που αλλάζει.

Με τρυφερότητα και γνώση, με χιούμορ και βάθος, η συγγραφέας υφαίνει ένα απάνθισμα αφηγήσεων που φωτίζουν την κυπριακή διάλεκτο ως πολιτισμό, ως βλέμμα στον κόσμο, ως πατρίδα εσωτερική. Ένα βιβλίο που δεν νοσταλγεί, αλλά αναγνωρίζει τη ζωντανή παρουσία του παρελθόντος στη γλώσσα και στο συναίσθημα.

Από το «λαμπρόν» της κοιλιάς ώς τα «συμποτικά νερά», και από τη «σκουφαρού» ώς τον «μακκούλη» και τον «αθκειασερό», ο αναγνώστης περιπλανιέται σ’ έναν οικείο, ζωντανό, συγκινητικό κόσμο όπου η γλώσσα δεν αποτελεί απλά ένα εργαλείο, ένα σύστημα. Η γλώσσα είναι η ίδια πνοή του τόπου και της ψυχής.

Μικρές αφηγήσεις, μεγάλα φορτία μνήμης.

Ένα βιβλίο σαν γιασεμί κλεισμένο σ’ ένα γράμμα – που μυρίζει ακόμα.