Ένα. Κύπρος. Από που να ξεκινήσω το μέτρημα; Από αριστερά ή από δεξιά; Δύσκολη απόφαση τα ίδια σκατά.
Αριστερά και δεξιά, τα ίδια σκατά
Στο κέντρο οι πουτάνες, ψωνίζουν πελάτες για μια καρέκλα
Το ’74 καραμέλα πολυκαιρισμένη με γεύση μούχλας,
αν τους την πάρεις από το στόμα είναι σαν να χάνουν τη γλώσσα τους,
χάνουν υπόσταση, μένουν γυμνοί.
Ευτυχώς ο μακαρίτης με τα κροκοδείλια δάκρυα τους έσωσε*
Ας σκεφτούμαι λογοτεχνικά. Ας ακολουθήσουμε την πορεία του Φιλέα Φογκ. Ανοίγω το χάρτη πάνω στο τραπέζι. Σφίγγω την πένα σαν μαχαίρι. Κλείνω τα μάτια. Ξεκινώ.
Δύο. Ανοίγω τα μάτια. Πέτρα. Κλείνω τα μάτια. Χτυπώ.
Τρία. Ανοίγω τα μάτια. R’as al Hadd
…………………..
Παίρνω ανάσα. Γραπώνω την πένα. Κλείνω τα μάτια. Χτυπώ τον χάρτη.
Εβδομήντα πέντε. Ανοίγω τα μάτια. Dau Go.
…………………..
Εκατόν τριάντα τρία. Κρύος ιδρώτας με λούζει. Το χέρι τρέμει. Κρατώ τη πένα και με τα δύο χέρια. Η καρδιά χτυπά δυνατά. Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή. Ο χάρτης είναι ήδη φύλλο και φτερό. Λες και ο Τράμπ πάτησε το δικό του μεγαλύτερο κουμπί. Σηκώνω τα χέρια κρατώντας σφιχτά την πένα. Κλείνω τα μάτια. Κραυγή. Αέρααααα! Νιώθω την πένα να περνά το χαρτί και να καρφώνεται στο τραπέζι. Ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Να ανοίξω ή να μην ανοίξω τα μάτια;
– Η ζωή θέλει θάρρος, πελλέ μου!
– Ποιος μιλά; Ποιος μου μιλά;
Ανοίγω τα μάτια. Κοιτάζω αριστερά. Κοιτάζω δεξιά. Κανείς. Ο Πάρρα από το πόστερ του με κοιτάει ειρωνικά.
– Νικανόρ εσύ είσαι;
– Βλάκα, έφτασες στο 133.
133
133
133
Είμαι μετεμψύχωση του Νίτσε. Γεννήθηκα την ίδια μέρα με 133 χρόνια διαφορά με τον Φρίντριχ. Είμαι μετεμψύχωση του Νίτσε. Είμαι ο Νίτσε!
133
133
συνεχίζεται…
*Από την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Κοκολογιάννη “Α-στερητικό” εκδ. Αρμίδα
