Μέρος 9
…συνέχεια από το προηγούμενο
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος που θα διαλέξεις, πρόσεχε όμως, όταν ο δρόμος σε βγάλει σε νοσοκομείο να έχεις ιδιωτική ασφάλεια ήιώβεια υπομονή.
133 λεπτά καθισμένος σε μια καρέκλα ο Φρίντριχ, 133 λεπτά όρθιος εγώ, να κρατώ τον ορό, γιατί δεν υπήρχε stand, μέχρι να τον εξετάσει ο γιατρός. Με τα μυωπικά γυαλιά του κοιτάζει μια τον Φρίντριχ, μια την επίλυση του ολοκληρώματος, του προηγούμενου γιατρού. Ξύνει την φαλάκρα του και με στόμφο καρδινάλιου ανοίγει το στόμα του. Ένας χείμαρρος ιατρικών ορολογιών μας πλημμυρίζει. Ο Φρίντριχ χαμογελά και ξεκινά πάλι τα ρλγ, ρλγ. Με το που τελειώνει ο γιατρός, ο Φρίντριχ εκστασιασμένος του λέει:
– Είσαι ο Θεός κι εγώ ο Εσταυρωμένος.
Ο γιατρός κολακευμένος που επιτέλους κάποιος αναγνώρισε την αξία του, γυρνά και του λέει:
– Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είσαι έξυπνος άνθρωπος. Γι’ αυτό κι εγώ θα σε βοηθήσω.
Απομακρύνεται μιλώντας στο τηλέφωνο. Έπειτα από λίγο επιστρέφει χαμογελαστός και μας ανακοινώνει ότι τα κανόνισε. Ο Φρίντριχ έπρεπε να νοσηλευτεί στο Παθολογικό, αλλά επειδή δεν υπήρχε ελεύθερο κρεβάτι, ο γιατρός μας κατάφερε να τον βάλει στο τμήμα πλαστικής χειρουργικής.
Πάμε στο τμήμα πλαστικής χειρουργικής. Στο δωμάτιο υπήρχαν δύο κρεβάτια, του Φρίντριχ και μιας πλαστικής κυρίας με πρησμένα χείλη. Του Φρίντριχ του γυάλισε. Γυρνάει και της λέει:
– Αριάδνη σ’ αγαπώ, Διόνυσος*.
Ήμουν κουρασμένος. Ο Φρίντριχ μιλούσε με την πλαστική κυρία. Η υπόκωφος ομιλία της κυρίας και τα κυπριακά με γερμανική προφορά του Φρίντριχ με κοίμισαν. Ξυπνάω μετά από μισή ώρα. Άφαντος ο Φρίντριχ. Ρωτώ την πλαστική κυρία. Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Πανικόβλητος τρέχω στο γκισέ της υποδοχής.
– Αδελφή, που πήγαν τον Φρίντριχ;
Μετά από 133 ατελείωτα δευτερόλεπτα, μου κάνει την τιμή να μου απαντήσει.
– Τον πήγαν στο χειρουργείο για προσθετική στήθους.
Τρέχω πανικόβλητος. Ανεβαίνω σκάλες, κατεβαίνω σκάλες, παίρνω ανελκυστήρες, ξαναβρίσκω το διάδρομο Μόρφου. Τζίφος. Πουθενά το χειρουργείο. Ξαναμπαίνω στο τμήμα πλαστικής χειρουργικής. “Τώρα χρειαζόμαστε την Αριάδνη, Φρίντριχ μου”, μονολογώ. Βρίσκω έναν παπά που μόλις είχε κάνει επιμήκυνση πέους και τον ρωτώ για το χειρουργείο.
– GPS έχεις; μου λέει.
Ύστερα από 133 λεπτά τρεξίματος βρίσκω το χειρουργείο. Κατάκοπος και ιδρωμένος μπουκάρω μέσα και ουρλιάζοντας τους λέω:
– Όχι βυζιά στον Φρίντριχ!
Ήμασταν τυχεροί! Για 133 κλάσματα του δευτερολέπτου προλάβαμε την αλλαγή του Φρίντριχ, από Διόνυσο σε trans ιέρεια του Διόνυσου.
Γιατροί και νοσηλευτές μας ζήτησαν συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Γιατροί άρχισαν να βρίζουν τους νοσηλευτές για το λάθος, οι νοσηλευτές τους τραυματιοφορείς, οι τραυματιοφορείς πήραν τηλέφωνο κι άρχισαν να βρίζουν τις νοσοκόμες στο τμήμα της πλαστικής χειρουργικής.
Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο, γυρνάει ο Φρίντριχ, ακόμη μαστουρωμένος από το αναισθητικό και μου λέει:
“Αφού αποδείχτηκε αμετάκλητα ότι εγώ πράγματι δημιούργησα τον κόσμο φαίνεται πως και οι γιατροί προορίζονται επίσης για το σχέδιο του κόσμου, μαζί με τους νοσηλευτές θα πρέπει να ανήκουν στους μεγάλους μου Σάτυρους και στα τελετουργικά ζώα”. *
Όλο αυτό το μπάχαλο είχε ως αποτέλεσμα το προσωπικό του τμήματος πλαστικής χειρουργικής να ψυχρανθεί μαζί μας και να θεωρούμαστε πλέον persone non grate για το τμήμα τους. Φωτογραφίες μας υπήρχαν και στις δύο εισόδους του τμήματος με την απειλή ότι αν περνούσαμε το κατώφλι τους θα μας έκαναν και στους δύο προσθετική στήθους.
Συνεχίζεται…
*από το βιβλίο ” Περί τρέλας ” εκδόσεις Κοβάλτιο
**από το βιβλίο ” Περί τρέλας ” εκδόσεις Κοβάλτιο, παραφρασμένο
