Μέρος 8
Ο Φρίντριχ δεν είναι καλά σήμερα. Λες να τον πείραξαν τα πολλά μελομακάρονα που έφαγε στις γιορτές; Ήθελε να παίξουμε θέατρο. Αυτός θα έκανε τον Εσταυρωμένο κι εγώ τον Βαραβά. Δεν είχα καμιά όρεξη να παίξω σε ταινία του Pasolini. Στενοχωρήθηκε, θύμωσε. Άρχισε να περπατά συνοφρυωμένος στο σαλόνι, να τραβά το μουστάκι του και να μονολογεί. Καθόμουν στην κουζίνα. Το μόνο που από τους ήχους που έβγαζε ο Φρίντριχ ήταν ένα ρλγ, ρλγ. Πέρασα μπροστά του από περιέργεια και δεν με έβλεπε. Ζούσε μέσα σ’ένα ντελίριο.
[…] ανήκει στη θεϊκή μου υπόσταση, θα έχω την τιμή να με εκδικηθώ γι’αυτό.
– Ποια τιμή, ποια εκδίκηση; τον ρωτώ.
– 133, 133, 133… Είμαστε ένας περιττός αριθμός, μου απαντά
Για μια στιγμή νόμιζα ότι με κοιτούσε στα μάτια. Κατεβάζει το κεφάλι. Βγάζει μια κραυγή γεμάτη ρλγ, ρλγ.
– Το 133! Είμαστε 2. Άρα άρτιος αριθμός. Και το 2 δεν μπορεί να διαιρέσει το 133! Υπάρχει μια αντίφαση στο ολοκλήρωμα του 133 από το πλην άπειρο στο συν άπειρο. Όλα είναι περιττά! Όλα! Κι εμείς είμαστε 2, ένας άρτιος αριθμός…, μου λέει.
– Όχι! Όχι! Είμαστε ένα και δεν το ξέρουμε, του λέω προσπαθώντας να το σηκώσω το ηθικό.
– Δηλαδή; Ένας μη αριθμός. Μια μονάδα αυθαίρετου μήκους. Άρα είμαστε ένα τίποτα! Ω, ρλγ,ρλγ!!!, με σπαρακτική φωνή μου ανταπαντά.
Ανοίγει τα μάτια. Με κοιτά με απόγνωση και λιποθυμά. Με έπιασε πανικός. Τον ταρακουνώ. Τίποτα. Του ρίχνω 2-3 σκαμπίλια. Τίποτα. Βάζω το αυτί μου στην μύτη του. Αναπνέει. Παίρνω ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και του το αδειάζω στο κεφάλι. Συνέρχεται. Ανοίγει τα μάτια του. Με κοιτά και μου λέει ψυθιριστά:
– Είμαστε ένα τίποτα, ρλγ, ρλγ, ρλγ!…
Σιγά σιγά τον μεταφέρω στο αυτοκίνητο. Γραμμή για τις πρώτες βοήθειες.
Μπαίνουμε στις πρώτες βοήθειες. Λαοπληθής συγκέντρωση ανθρώπων από όλον τον κόσμο. Αστυνομικοί μάλωναν με ασθενείς. Γιατροί μάλωναν μεταξύ τους. Ναι στο ΓΕΣΥ, όχι στο ΓΕΣΥ. Αντιεξουσιαστές πίσω από τις πλάτες των αστυνομικών γράφανε με σπρέυ στους τοίχους “Δωρεάν Υγεία”. Νοσηλευτές έσβηναν το “Δωρεάν”. Ειδικά εκπαιδευμένοι ιατρικοί επισκέπτες έκαναν προσηλυτισμό σε γιατρούς και ασθενείς: “Τα φάρμακα σε αγαπούν. Αγάπησε τα κι εσύ για να γίνει καλύτερος ο κόσμος”. Χάρτινα αεροπλανάκια φτιαγμένα από 10ευρα, πέταγαν προς το ταμείο.
Ο Φρίντριχ μέσα στο παραλήρημά του άρχισε να φωνάζει “Tora, Tora, Tora! Για κάποια δευτερόλεπτα έγινε ησυχία κι όλοι γύρισαν και μας κοίταξαν. Έγινα κατακόκκινος. Εκείνη την ώρα η τηλεόραση έδειχνε κουσκουσάδικο και έκανα με τον Φρίντριχ ότι μιλούσαμε σοβαρά για το αν η Σούλα Σούλα είχε δεσμό με τον Τάκη ή τον παράτησε για τον Μάκη που όπως λέγετε έχει και μεγαλύτερο πέος. Μια κοπελιά που όσο γινόντουσαν όλα αυτά δεν ξεκόλλησε τη μούρη της από το κινητό της, σηκώνει το κεφάλι της, με κοιτά και μου λέει ότι από έγκυρες πληροφορίες που είχε από άλλο κουσκουσάδικο η Σούλα Σούλα τα είχε με τον Μάκη.
– Είδες που είχα δίκιο, μου λέει και αρχίζει πάλι να βογκά ρλγ, ρλγ και να έχει σπασμούς.
Κανείς πλέον δεν μας έδινε σημασία. Περιμέναμε 133 λεπτά ώσπου να έρθει η σειρά μας. Μπαίνουμε στο γραφειάκι του γιατρού.
– Τι έχουμε εδώ μόρτες; μας λέει.
Ο Φρίντριχ σαν χαμένος άρχισε να κοιτά γύρω του. Για μια στιγμή νόμιζε ότι μπήκε σε τεκκέ και του μιλούσε ο Βαμβακάρης. Έτσι παίρνω το λόγο εγώ και λέω του γιατρού:
– Το πρόβλημα είναι ότι εγώ κι ο Φρίντριχ είμαστε ένα, κάτι σαν τον τριαδικό θεό που σκότωσε το περιστέρι γιατί του λέρωνε τα πρεβάζια. Επομένως 1²=1, 1³=1, άρα είμαστε 1, περιττός αριθμός. Αν είναι αριθμός το 1, γιατί ο Φρίντριχ υποστηρίζει ότι το 1 δεν είναι αριθμός αλλά μονάδα αυθαίρετου μήκους. Άρα δεν έχουμε φυσική υπόσταση. Άρα σύμφωνα με την εις άτοπον απαγωγή υπάρχουμε μόνο στην φαντασία μας. Γιατρέ λες να είμαστε φανταστικοί αριθμοί; Ενώ αν είμαστε 2, μπορεί το 2 να είναι πρώτος αριθμός, όπως το 1, αλλά είναι άρτιος. Άρα δεν μας βοηθά στην επίλυση του ολοκληρώματος του 133 από το πλην άπειρο στο συν άπειρο.
Ο γιατρός με άκουγε σοβαρά, ενώ έπαιρνε τον σφυγμό του Φρίντριχ. Αφού τελείωσα, ο γιατρός γιατρός πήρε χαρτί και μολύβι. Λύνει το ολοκλήρωμα του 133 όταν αυτό δεν ανήκει στους πραγματικούς αριθμούς, ούτε στους μιγαδικούς, ούτε στους φανταστικούς, αλλά στους παραλογικούς. Συγκρίνει το αποτέλεσμα με κάποιους πίνακες δώρο της Novartis και με επίσημο ύφος μας λέει:
– Η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι κρίσιμη. Θα έρθει τώρα η νοσοκόμα να σας πάρει για να σας πάει προσωρινά στα έκτακτα περιστατικά. Και μετά ο εκεί γιατρός θα σας πει τη συνέχεια της ιστορίας.
Photo by Harlie Raethel on Unsplash
