Μέρος 2
Κύπρος εφτά. Εφτά η ώρα το πρωί. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Έτοιμος να σπάσω το ατομικό μου ρεκόρ. Εχθές για οχτώ χιλιόμετρα έκανα 40 λεπτά. Είμαι έτοιμος να κάνω 41 λεπτά. Σε όλη τη διαδρομή τρέχω με την ιλιγγιώδη ταχύτητα τον 30 χλμ/ώρα. Πρώτη, δευτέρα, πρώτη, δευτέρα, νεκρά. Κοιτάζω δεξιά. Suv, Suv, Αυτοκίνητο πολυτελείας, Suv, διπλοκάμπινο.
– Βλάκα! Αριστερά κοίτα! μου φωνάζει ο Φρίντριχ.
Ιδιοφυείς οδηγοί που λατρεύουν τη δουλεία τους, ανυπομονούν να φτάσουν πρώτοι. Δεν περιμένουν στη σειρά τους.
– Υπερκέραση του Μιλτιάδη, αναφωνεί ο Φρίντριχ
– Πού πάτε ρε μπάσταρδοι! Δεν είμαι Πέρσης! Είμαι σωστός άνθρωπος που περιμένει στη σειρά του! φωνάζω.
Γελούν εις βάρος μου. Τους ακούω. Νευριάζω. Suv, Suv, αυτοκίνητο πολυτελείας, διπλοκάμπινο. Αρχίζω να κλαίω. Θέλω το ποδήλατό μου. Το ραδιόφωνο παίζει το “Άστα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα”. Κλείνω το ραδιόφωνο.
– Πού πας ρε μαλάκα με κόκκινο! φωνάζω.
Νευριάζω ακόμη περισσότερο. Φανάρι. Στο διπλανό αυτοκίνητο (δεν είναι Suv) ο τύπος καθαρίζει τη μύτη του. Του κάνω νεύμα να κατεβάσει το παράθυρο.
– Μια ερώτηση να κάνω; του λέω
Συνεχίζει να σκαλίζει τη μύτη του και μου γνέφει καταφατικά.
– Πού είναι η επόμενη στάση του μετρό; συνεχίζω.
Ο οδηγός γουρλώνει τα μάτια. Βγάζει το δείχτη από τη μύτη. Αλλάζει δάχτυλο ταχύτατα και μου δείχνει το μεσαίο. Με σιχτιρίζει. Κλείνει το παράθυρο. Βάζει ξανά το δάκτυλο στη μύτη.
Επόμενο κόκκινο φανάρι. Το νέο ρεκόρ είναι κοντά! Όχι. Δεν είμαι νευριασμένος. Όχι. Γελώ. Χα!Χα!Χα! επί 133. Ανοίγω το παράθυρο. Γνέφω στην κοπελιά που σταμάτησε δίπλα μου. Αφήνει το freddo της. Ανοίγει το παράθυρο.
– Συγγνώμη, μια ερώτηση να κάνω; την ρωτώ.
– Γρήγορα γιατί μιλάω στο τηλέφωνο, μου αποκρίθηκε.
– Κάθε πότε περνάει το λεωφορείο για το κέντρο;
– Άντε να χαθείς βλάκα! Κάθε χριστούγεννα και πάσχα.
– Ευχαριστώ πολύ!
Άναψε πράσινο. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Η καρδιά χτυπά δυνατά. 37 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Ελαττώνω ταχύτητα. Θα τα καταφέρω; Ο από πίσω μου κορνάρει και κουνάει τα χέρια του σαν μαέστρος. Μάλλον θα ακούει ρικ classic. Δεν του δίνω σημασία. Για αντίποινα βάζω στη διαπασών Bayrak Klasik. Πλησιάζω τη γραμμή του τερματισμού. Με σπασμένα νεύρα, ιδρωμένος, απογοητευμένος, όπως κάθε μέρα. 39΄ 13΄΄3΄΄΄ Ατυχήσαμε…
133
133
133
συνεχίζεται…
