Μέρος 12.
…συνέχεια από το προηγούμενο
Φεύγοντας από το αστυνομικό τμήμα και αφήνοντας τους αστυνομικούς να ψάχνουν σε ντουλάπια, συρτάρια, μέσα σε φακέλους πού είναι ο Θεός, ένιωθα περίεργα. Ένιωθα ότι ζω σε ένα matrix, όπου κάποιος μας κάνει πλάκα. Ποιος είμαι, ο Φρίντριχ υπάρχει, υπήρξε; Ο Φρίντριχ είμαι εγώ, ο Φρίντριχ είναι άλλος, εγώ είμαι άλλος, ο άλλος είμαι εγώ; Ο κόσμος υπάρχει; Όλα είναι φωτόνια κι ο άνθρωπος μια ψευδαίσθηση; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας κακομαθημένος πολυεκατομμυριούχος που πάσχει από γεροντική ανία, κυβερνάει τον πλανήτη, έτσι;
Ένα τσούρμο θαυμαστών του ναζισμού, μετά από 60 χρόνια αποδεδειγμένων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, εκτελέσεων αθώων, φούρνων που έκαιγαν ανθρώπους, στρατοπέδων συγκέντρωσης, επανέρχονται στο προσκήνιο σε όλο τον πλανήτη, βρίσκοντας υποστηρικτές.
Επιστημονικές ανακαλύψεις που θα σώσουν κόσμο από αρρώστιες όπως ο καρκίνος, περνάνε απαρατήρητες, ενώ ο αποκλεισμός της Σούλας από το τηλεοπτικό παιχνίδι “Τάδε” απασχολεί τα πρωτοσέλιδα μια βδομάδα. Αν η Σούλα είναι όμορφη, τότε τα απασχολεί ένα μήνα.
Ο Φρίντριχ αρχίζει να γελά νευρικά και να ακούγονται υπόκωφα γρλ, γρλ.
Αρχίζω και τρομάζω.
133
133
133
Ινδοί επιστήμονες, βασισμένοι σε αρχαία Ινδικά κείμενα και προκειμένου να τονώσουν τον εθνικισμό της χώρας τους, υποστηρίζουν σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο πως οι αρχαίοι πρόγονοί τους ανακάλυψαν την εξωσωματική γονιμοποίηση ενώ οι θεοί τους είχαν κατευθυνόμενους πυραύλους.
– Μα καλά… δεν είχαν διαβάσει Πλάτωνα να δουν πως εκείνη την εποχή η Αρχαία Αθήνα βρισκόταν σε πόλεμο με την Ατλαντίδα στέλνοντας αεροπλάνα οπλισμένα με laser; Γνωρίζετε τον Σείριο Β Κύριοι ή θέλετε να ζητήσουμε ενισχύσεις; μονολογεί ο Φρίντριχ διακόπτοντας το νευρικό του γέλιο για 133 κλάσματα του δευτερολέπτου.
Οι άνθρωποι ανησυχούν για την έξαρση του φανατισμού μιας άλλης θρησκείας, και καίνε τα σύμβολα της πίστης αυτών των φανατικών. Για να πάψουν μάλιστα να τους απειλούν οι άλλοι, οι “καλοί” απασφαλίζουν τα όπλα τους στο όνομα του “μοναδικού” θεού της αγάπης που οι ίδιοι πιστεύουν και που φυσικά, όπως υποστηρίζουν, είναι και ο πραγματικός…
Οι φυσικοί νόμοι παύουν να ισχύουν όταν μιλούν τα ζώδια.
– Τέλος! Δεν ακούω κουβέντα πάνω σε αυτό! Πετάγετε ο Φρίντριχ που έχει ήδη ντυθεί θεός Διόνυσος και προσθέτει, αν κάποιος έχει ενα δυνατό μαγικό φίλτρο, γαλάζια χάντρα ή κούκλα voodoo, τότε η μόρφωση του είναι περιττή. Σύμφωνοι?
Τότε ξεκινώ εγώ να βαρυγκομαχώ βγάζοντας 133 ρλγ στη σειρά.
Ο Φρίντριχ είχε πάρει φόρα και συνέχιζε:
– Τα λεφτά φυσικά… οι υπόλοιποι να πάνε να γαμηθούν… ε τί; Θέλει και ρώτημα;
Fake News. Τίποτε άλλο… Υποστηρίζουμε με πάθος αυτά που λέμε, και είναι όλα φούμαρα…
Κανείς δεν θέλει να την πληρώσει για τα σκάνδαλα αλλά και κανείς δεν θέλει να τιμωρηθούν οι φταίχτες… Αυτό! Γιατί, έχεις αποδείξεις πως εγώ το έκανα;
Αρχίζει το νευρικό γέλιο να με κυριεύει.
Ακάθεκτος ο Φρίντριχ.
– Τι υπονοείς όταν λες «το εμπόριο ναρκωτικών δεν είναι καλό;» Να το συζητήσουμε μέχρι να χαθεί το νόημα.
Τι υπονοείς όταν λες «το εμπόριο όπλων δεν είναι καλό;» Να το συζητήσουμε μέχρι να χαθεί το νόημα.
Τι υπονοείς όταν λες «το εμπόριο ανθρώπων δεν είναι καλό;» Να το συζητήσουμε μέχρι να χαθεί το νόημα.
Τι υπονοείς όταν λες «δεν είναι καλό να εκμεταλλεύεσαι, να κλέβεις, να ψεύδεσαι;» Να το συζητήσουμε μέχρι να χαθεί το νόημα.
Τι υπονοείς όταν λες πως ένα μικρό κόψιμο των αμυντικών δαπανών του πλανήτη θα έσβυνε για πάντα την φτώχεια; Να το συζητήσουμε μέχρι να χαθεί το νόημα.
Το νευρικό γέλιο μεταλλάχθηκε σε κλάμα. Τα ακατάπαυστα ρλγ, ρλγ, συνεχίζουν να βγαίνουν από το στόμα μου σε αριθμητική ακολουθία. 133², 133³…
Το στόμα του Φρίντριχ έχει τερματίσει το κοντέρ. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του με ταχύτητα 133.000 km/sec. Πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός!
Ο Φρίντριχ συνεχίζει να πυροβολεί.
– Σιγά τώρα που αυτά που κάνω εγώ καταστρέφουν την φύση. Αυτά που κάνουν οι άλλοι δηλαδή, δεν την χαλάνε; Βρε, εγώ μην χαθώ και χέστηκα για το τι θα γίνει…
– Σταμάτα! Σταμάτα! του φωνάζω. Θέλω να φύγω!
Ο Φρίντριχ αρχίζει και μου τραγουδά σε black metal έκδοση τον 133ο Ψαλμός του Δαβίδ, την Ωδή των Αναβαθμών.
1 Δέστε, τι καλό και τι τερπνό, να συγκατοικούν με ομόνοια αδελφοί!
2 Είναι σαν το πολύτιμο μύρο επάνω στο κεφάλι, που κατεβαίνει επάνω στο πηγούνι, το πηγούνι τού Ααρών· που κατεβαίνει στο στόμιο του ενδύματός του·
3 όπως η δροσιά τού Αερμών, που κατεβαίνει επάνω στα βουνά τής Σιών· επειδή, εκεί ο Κύριος διόρισε την ευλογία, ζωή μέχρι τον αιώνα.
Σταμάτα! Σε παρακαλώ! Θέλω να φύγω! τον παρακαλώ
Μου πετά ένα παγκόσμιο χάρτη στο κεφάλι και σαδιστικά συνεχίζει:
– Τώρα κάτσε και σκέψου πως είσαι στον 21ο αιώνα, χρόνια μετά από αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για ανθρώπινα δικαιώματα, για ειρήνη, για να υπάρχει δικαίωμα στην ισότητα, στην μόρφωση, στην αλήθεια και στην ελευθερία. Σκέψου πως είσαι πάνω σε έναν πλανήτη που η διάρκεια της ζωής σου σε σχέση με την δική του είναι μηδαμινή. Σκέψου πως η μικρούλα αυτή ζωή σου οφείλεται στον ήλιο και σε ότι σου προσφέρει τούτη η Γη. Όταν θα φύγεις, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το ότι βρίσκεσαι στην ζωή δηλαδή, είναι πολύ σημαντικό ΜΟΝΟ για εσένα. Μέχρι λοιπόν να τελειώσει ο χρόνος σου εδώ, θα έχεις άραγε ωφεληθεί σε κάτι που να μην έχει σχέση με τα υλικά αγαθά του κόσμου που έφτιαξες ή θα επιστρέψεις στο χώμα και στα αστέρια από όπου προήλθες χωρίς να είχε καμιά σημασία το πέρασμά σου από εδώ;
Τα δάκρυα και οι μύξες ποτάμι.
– Θέλω να φύγω! συνεχίζω, μακρυά από τον άνθρωπο!
– Ξεκίνα, μα το 133 και σταμάτα να κλαις! Άνοιξε τον χάρτη και ξεκίνα! ο Φρίντριχ, θυμωμένα, φωνάζει μέσα από την ψυχή μου.
Ένα, Κύπρος. Από που να ξεκινήσω το μέτρημα; Από αριστερά ή από δεξιά;
Ας σκεφτούμαι λογοτεχνικά. Ας ακολουθήσουμε την πορεία του Φιλέα Φογκ. Ανοίγω το χάρτι πάνω στο τραπέζι. Σφίγγω την πένα σαν μαχαίρι. Κλείνω τα μάτια. Ξεκινώ.
Δύο. Ανοίγω τα μάτια. Petra. Κλείνω τα μάτια. Χτυπώ.
Τρία. Ανοίγω τα μάτια. R’as al Hadd
…………………..
Παίρνω ανάσα. Γραπώνω την πένα. Κλείνω τα μάτια. Χτυπώ τον χάρτη. Εβδομήντα πέντε. Ανοίγω τα μάτια. Dau Go.
…………………..
Εκατόν τριάντα τρία. Κρύος ιδρώτας με λούζει. Το χέρι τρέμει. Κρατώ τη πένα και με τα δύο χέρια. Η καρδιά χτυπά δυνατά. Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή. Ο χάρτης είναι ήδη φύλλο και φτερό. Λες και ο Τράμπ πάτησε το δικό του μεγαλύτερο κουμπί. Σηκώνω τα χέρια κρατώντας σφιχτά την πένα. Κλείνω τα μάτια. Κραυγή. Αέρααααα! Νιώθω την πένα να περνά το χαρτί και να καρφώνεται στο τραπέζι. Ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι. Να ανοίξω ή να μην ανοίξω τα μάτια;
– Η ζωή θέλει θάρρος, πελλέ μου!
Αυτή δεν ήταν η φωνή του Φρίντριχ
– Ποιος μιλά; Ποιος μου μιλά;
Ανοίγω τα μάτια. Κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά. Κανείς. Ο Πάρρα από το πόστερ του με κοιτάει ειρωνικά.
– Νικανόρ εσύ είσαι;
– Βλάκα, έφτασες στο 133.
-Ποιος μου μιλά; Φρίντριχ εσύ είσαι;
133
133
133
Είμαι μετεμψύχωση του Νίτσε. Γεννήθηκα την ίδια μέρα με 133 χρόνια διαφορά με τον Φρίντριχ. Είμαι μετεμψύχωση του Νίτσε. Είμαι ο Νίτσε!
133
133
133 Νησιά Γκαλαπάγκος
Αποστολή εξετελέστει!
– Φεύγουμε για νησιά Γκαλαπάγκος, Φρίντριχ μου! Μακρυά από τον άνθρωπο. Εγώ κι εσύ. Μακρυά από την κακία του, την υποκρισία του, τις μάσκες του, τον φθόνο του, την ανύπαρκτη παιδεία του κοινωνική και μη, τα πιστεύω του που με φανατισμό σου επιβάλλουν.
– Φεύγουμε Φρίντριχ μου για νησιά Γκαλαπάγκος. Μακρυά από τον άρρωστο πολιτισμό τους.
– Ετοίμασε τις βαλίτσες σου, γέμισέ τις βιβλία και φύγαμε για νησιά Γκαλαπάγκος.
– Πάμε. Πάμε να βρούμε τον πολιτισμό των ζώων, να ζήσουμε ήρεμα, σε αρμονία με τη φύση.
– Να ζήσουμε
– Να ζήσουμε
– Να ζήσουμε x 133.
Η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη από τη δημοσίευση του Μιχάλη Πούγουνα leader του συγκροτήματος New Zero God στο facebook με τίτλο “Τα υπαρξιακά του πρωινού καφέ”.
