Μέρος 11
…συνέχεια από το προηγούμενο
Ο Φρίντριχ είναι εδώ και δύο μέρες εξαφανισμένος. Ήταν το πρωί της Κυριακής που σαν τρελός πετάχτηκε από το σπίτι στον παρακείμενο δρόμο. Πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο άναψε ένα φανάρι, έτρεξε προς την αγορά και φώναζε διαρκώς: «Αναζητώ το Θεό! Αναζητώ το Θεό!» Καθώς πολλοί από εκείνους που δεν πίστευαν στο Θεό στέκονταν γύρω εκείνη τη στιγμή, προκάλεσε πολύ γέλιο. Έχω δύο μέρες να κοιμηθώ. Κάθομαι στο μπαλκόνι και περιμένω να δω αν θα φανεί.
Σήμερα αποφάσισα να πάω να καταγγείλω την εξαφάνισή του στο αρχηγείο της αστυνομίας. Φτάνω στο τμήμα καταγγελιών και εξαφανίσεων. Υπήρχαν πέντε σιδερένια γραφεία από τα οποία μόνο σε ένα καθόταν ένας αστυνομικός. Κατευθύνομαι προς το μέρος του. Χωρίς να μιλήσω ο αστυνομικός μου ζήτησε τη ταυτότητά μου, το λογαριασμό μου στο facebook, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, τι φαγητά προτιμώ, αν έχω λογαριασμό στο youporn, τι άποψη έχω για τις εκτρώσεις και το ζώδιό μου. Με ξάφνιασε και τον ρώτησα γιατί θέλει όλα αυτά τα στοιχεία. “Η αστυνομία υπάρχει για να βοηθά τον άνθρωπο και για να το επιτύχει αυτό πρέπει να κάνει σωστά τι δουλειά της και να εκτελεί σωστά την εντολές των ανωτέρων. Είναι διαταγή, από εδώ και μπρος, σε περιπτώσεις εξαφανίσεων να κάνουμε ειδικές ερωτήσεις σε όλα τα άτομα που έρχονται για τέτοιες υποθέσεις. Γιατί μας έβαλαν χέρι κάποιες μαυρούες και κάποιοι ψευτο-ανθρωπιστές ότι τάχα μου δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Επομένως πρέπει να μου απαντήσεις τις ερωτήσεις που σου έκανα, ποιος μας λέει ότι εσύ δεν είσαι ο δολοφόνος”, μου απάντησε. “Ποιος δολοφόνος κύριε μπάτσε μου,” του λέω. Παίρνει ύφος αυστηρό και με διατάζει. “Τις απαντήσεις, τώρα”. Αφού του δίνω όλες τις απαντήσεις, με ξαναρωτά: “Ο ωροσκόπος σας;” “Δεν γνωρίζω”, του απαντώ. Το βλέμα του παίρνει μια έκφραση δυσαρέσκειας. “Δεν πειράζει. Μπορούμε να το βρούμε ύστερα”, μου είπε και συνέχισε. “Στοιχεία εξαφανισθέντα”. “Friedrich Wilhelm Nietzsche, Ραίκεν Γερμανίας, 15 Οκτωβρίου 1844” τους λέω. Εκείνη την ώρα μπαίνουν τέσσερις αστυνομικοί με φραπέδες και μια σίκλα αλμυρά. “Κεραστείτε, από κατάσχεση είναι” μου λέει ένας από αυτούς. “Τι γίνεται εδώ; Εξαφανισούλα, εξαφανισούλα;” πετάγεται ένας άλλος. “Έχει χαθεί;” ρώτησε ένας. “Έχασε το δρόμο του όπως ένα παιδί;” ρώτησε κάποιος άλλος. “Ή μήπως κρύβεται; Μήπως μας φοβάται; Έχει έρθει από ταξίδι; Είναι μετανάστης;” Έτσι φώναζαν και γέλαγαν.
Περίμενα να καταλαγιάσει η φασαρία και τους απάντησα. “Είναι Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής, συνθέτης και φιλόλογος” τους απαντώ. “Να πας να στον βρει η Μέρκελ που μας έκλεισε την Λαϊκή Τράπεζα” πετάγεται ένας κι όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν μαζί του. “Όπως καταλάβατε κύριε που δεν γνωρίζεται τον ωροσκόπο σας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την υπόθεσή σας” μου είπε ο πρώτος αστυνομικός και συνέχισε, “Αν θέλετε τη συμβουλή μου, να πάτε να κάνετε την καταγγελία σας στο Ινστιτούτο Γκαίτε, αφού είναι και φιλόλογος”. Τα είχα πάρει πλέον στο κρανίο, αλλά προσπάθησα να είμαι ευγενικός μόνο και μόνο για να μην βρεθώ στο κρατητήριο. “Μα, είμαστε σοβαροί κύριοι μπάτσοι! Ένας άνθρωπος εξαφανίστηκε και δεν κάνετε τίποτα!;” “Απολογούμαστε, αλλά τα χέρια μας είναι δεμένα. Εντολές ανωτέρων βλέπετε, άλλωστε υπάρχει και η υποστελέχωση. Σκεφτείτε ότι όλο το δυναμικό του τμήματος μας, βρίσκεται σε σημαντική επιχείρηση εύρεσης του εξαφανισθέντα σκύλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, καταλαβαίνεται τώρα”. “Να στον βρει η Μέρκελ ρε και άσε κάτω τα αλμυρά!” πετάγεται ο μπάτσος με τη σίκλα.
Είχα πλέον βραχυκυκλώσει. Από αυτήν την κατάσταση με έβγαλε η φασαρία που ακουγόταν στο διάδρομο. Μετά από 133 κλάσματα του δευτερολέπτου ανοίγει η πόρτα του γραφείου και ο Φρίντριχ πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με το βλέμμα του. ”Πού είναι ο Θεός;” φώναξε.
”Θα σας πω. Τον έχουμε σκοτώσει- εσείς κι εγώ! Όλοι μας είμαστε οι δολοφόνοι του! Αλλά πώς το κάναμε αυτό; Πώς θα μπορούσαμε να πιούμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι να σκουπίσουμε ολόκληρο τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν αποδεσμεύσαμε τη Γη από τον Ήλιο; Προς τα πού κινείται τώρα; Προς τα πού κινούμαστε; Μακριά από όλους τους ήλιους; Δεν βυθιζόμαστε συνεχώς; Και προς τα πίσω, πλάγια, προς τα εμπρός, σε όλες τις κατευθύνσεις; Υπάρχει ακόμα πάνω η κάτω; Δεν περιπλανιόμαστε μέσα σ’ ένα άπειρο τίποτε; Δεν αισθανόμαστε την ανάσα του κενού διαστήματος; Δεν έχει γίνει πιο κρύο; Η νύχτα δεν μας πλησιάζει διαρκώς; Δεν πρέπει να ανάψουμε φανάρια το πρωί; Δεν ακούμε τίποτα εκτός από το θόρυβο των νεκροθαφτών που θάβουν το Θεό; Δεν μυρίζουμε τίποτα παρά μόνο τη θεία αποσύνθεση; – Και οι Θεοί αποσυντίθενται!
Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Και τον έχουμε σκοτώσει! Πώς θα παρηγορηθούμε, οι δολοφόνοι όλων των δολοφόνων; Ό,τι ήταν ιερότερο και τρανότερο στον κόσμο πέθανε ματωμένο από τα μαχαίρια μας,- ποιος θα σκουπίσει αυτό το αίμα από πάνω μας; Ποιο νερό υπάρχει για να μας καθαρίσει; Ποιες γιορτές της συμφιλίωσης, ποια ιερά παιχνίδια πρέπει να εφεύρουμε; Δεν είναι το μεγαλείο αυτής της πράξης πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε Θεοί ώστε να φανούμε αντάξιοι; Δεν υπήρξε ποτέ σπουδαιότερη πράξη, – και όποιος γεννηθεί μετά από μας, χάριν αυτής της πράξης θ’ ανήκει σε μια λαμπρότερη ιστορία από όλη την ιστορία έως τώρα!”
Τώρα ο Φρίντριχ έμεινε σιωπηλός και κοίταξε πάλι τους μπάτσους: κι εκείνοι ήταν σιωπηλοί και τον κοίταζαν κατάπληκτοι. Στο τέλος έριξε το φανάρι του στο έδαφος, έσπασε σε κομμάτια κι έσβησε.
”Ήρθα πολύ νωρίς,” είπε έπειτα. ”Δεν είναι ακόμη ο καιρός μου. Αυτό το φοβερό γεγονός είναι ακόμα στο δρόμο του, ακόμα περιπλανιέται- δεν έχει φθάσει ακόμα στα αυτιά των ανθρώπων. Η αστραπή και η βροντή απαιτούν χρόνο. Το φως των αστεριών απαιτεί χρόνο. Οι πράξεις, αν κι έχουν γίνει, χρειάζονται χρόνο για να ιδωθούν και να ακουστούν. Αυτή η πράξη είναι μακρύτερά τους από τα πιο απόμακρα αστέρια- και ωστόσο το έχουν κάνει οι ίδιοι!”
—-
Το παρόν διήγημα δημιουργήθηκε με παραφρασμένα απόσπασμα από το έργο του Φρίντριχ Νίτσε, The Gay Science (Die fröhliche Wissenschaft, ως «Η χαρούμενη επιδίωξη της γνώσης και της κατανόησης») 1882. Το αυθεντικό απόσπασμα μπορείτε να το βρείτε στο https://itravelpoetry.com
