Της Σταυρούλας Μπίου
Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Ε. Μύρων με τον τίτλο «Γράμμα στη Μητέρα», ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Η σύνδεση με τον Κώστα Μόντη έγινε αμέσως. Μόλις διάβασα το οπισθόφυλλο, αναρωτήθηκα: Ποιος είναι αυτός που καταπατά τα χωράφια του Κύπριου ποιητή; Χρειάζεται φόρο τιμής ο Κώστας Μόντης;
Ταλαντεύτηκα για μια στιγμή. Να το διαβάσω;
Πρόλογος. Κατάλαβα αμέσως τον θαυμασμό για τον ποιητή. Σε όλους έχει συμβεί να ταυτιστούν και να αγαπήσουν έναν λογοτέχνη σε σημείο που να νιώθεις πλήρη ταύτιση…
Προχώρησα στο ποίημα. Το μυαλό προσηλωμένο σε κάθε λέξη, σε κάθε στίχο. Κατάπια λαίμαργα μέσα σε διάστημα λεπτών και τις τριάντα δύο σελίδες του βιβλίου. Όταν πήρα μια μεγάλη ανάσα, κατάλαβα. Κατάλαβα πόσο καλά έκανα τελικά που το διάβασα! Χωρίς να το θέλω, ήρθαν στο μυαλό μου οι «στιγμές» του Κώστα Μόντη. Σύγχρονες «στιγμές», σύγχρονα «γράμματα στη μητέρα».
Ξαναδιάβασα τα ποιήματα. Ένα αίσθημα θλίψης με πλημμύρισε. Κενό… Εικόνες διαδέχονταν ραγδαία η μία την άλλη σε όλο κείμενο. Εικόνες βγαλμένες απ’ την καθημερινότητά μας. Εικόνες που όλοι έχουμε ζήσει… που όλοι ζούμε καθημερινά και τις προσπερνούμε χωρίς να αναρωτηθούμε. Άνθρωποι «κούφιοι» γύρω μας, ρομπότ, δουλειά, πόλεμοι… Και η αγάπη; Και ο ανθρωπισμός; Πουθενά…
Παραλήπτης η μάνα… η μάνα που ακούει, που δέχεται, που δεν κρίνει, που προσπαθεί να καταλάβει, που νιώθει τον πόνο του παιδιού πριν καν τον ξεστομίσει.
Ένα βιβλίο που αξίζει ο κάθε ένας από εμάς να διαβάσει. Δεν θα μας πάρει πολλή ώρα. Μπορεί, όμως, να είναι η ευκαιρία μας να αναλογιστούμε σε ποια πραγματικότητα θέλουμε να ζούμε. Κι αν δεν θέλουμε, μπορούμε να την αλλάξουμε; Δεν αρκεί, παρά να δοκιμάσουμε.
Εγώ θα κάνω την αρχή, αρχίζοντας να ξαναγράφω γράμματα!
